Donde estoy? Quien es esta gente que està conmigo? Se que los conozco, pero no tengo ni puta idea de cuando o donde los he conocido. Pensándolo bien, quien coño soy? No me acuerdo ni de como me llamo... En fin, no voy a darle a nadie la oportunidad de darse cuenta de que no me acuerdo de nada... eso no va conmigo.

Ya me acuerdo... estamos esperando a Carlos. Ha dicho que iba a buscar una furgoneta para largarnos de aquí. Claro que tampoco me acuerdo exactamente de porqué tenemos que largarnos. En fin, mejor estar en movimiento. Ahi llega una furgoneta. Seguramente será Carlos, sea quien sea Carlos. En fin.. que no pretenda nadie que me suba detras. Yo voy delante.

Qué pasa que no arrancas el trasto este? Este tio es un jodido manazas, se ha cargado algo. Oye, si es que las heridas te molestan demasiado para conducir y no puedes, me lo dices y conduzco yo, que también se hacerlo. Será capullo? No me sale con que no va a dejar que conduzca una mujer? Seguro que yo no me cargo el trasto como ha hecho él. Ahora tenemos que buscar otra. Y ese imbécil de Loony que se larga. Bien. Un capullo menos. Bueno, el próximo vehículo que consigamos (bien, de acuerdo, lo reconozco, que consiga Carlos), lo conduzco yo. Al menos, eso si que recuerdo como se hace.

Hay que reconocer que el chico es eficiente. No ha tardado nada en conseguir un coche. Eso si, no trabaja con mucha finura. Y me ha dejado conducir a mi, aunque sea con la excusa de que tiene otras cosas que hacer. No se cuales. Ah, ahora lo veo: está registrando las carteras de los gilipollas que nos atacaron. Curioso, no recuerdo nada, pero se que nos atacaron. Oye, tendríamos que buscar un sitio para pasar el dia. Recuerdo que alguien me dijo que lo buscáramos en el Raval o la Verneda. Yo conduzco, pero seguro que tu conoces la zona y yo no. Guíame. Que me he saltado un semáforo? Y a quien coño le importa?

Que hace ahora ese capullo de Sergi? Porqué le dispara a Loony? Y ahora que lo pienso... cuando coño ha vuelto Loony? No me he dado cuenta de que volviera... en fin, no importa mucho, ya se ha vuelto a marchar. Se ha apeado en marcha... aunque si algún imbécil me estuviera disparando a quemarropa dentro de un coche, supongo que yo también saltaría como pudiera.... veo que Carlos le está quitando la pistola a Sergi. Bien. Parece el único con un poco de sentido común entre toda esta gente.

Bueno, ya hemos llegado. A ver a donde nos lleva Carlos. Un sotano vacio. Diria que desde hace bastante tiempo. Parece que SErgi ya se ha apalancado una habitación. Y me quedo la que no tiene ventanas ni salidas al exterior de ningún tipo. Prefiero no arriesgarme a que me de el sol. Miriam se queda con Jose y Arnau que están heridos. Lo siento, a mi no me va hacer de enfermera. Parece que Carlos prefiere instalarse en la misma habitación que yo. Por mi... es interesante lo que ha descubierto. Podemos curarnos con un esfuerzo mental, aunque aumenta esa sensación de vacio... creo que es la sensación de nuestra hambre vampírica, disminuye al beber sangre... sabes que te digo, si ahora somos vampiros, me parece muy bien. Yo me voy a cazar. Tengo hambre.

Que porquería de barrio. Supongo que si estamos muertos no podemos coger ninguna porquería, porque por aquí seguro que no encuentro a nadie sano a quien hincarle el diente. Por ahí veo a un vagabundo, y esto está suficientemente solitario. Joder, como chilla el cabrón. Anda, corazón, que acabo enseguida. Al fin y al cabo, seguro que tu vida no te gustaba... te estoy haciendo un favor. Aunque quizá tenía motivos para gritar. Menuda carnicería le ha quedado en el cuello. En las películas, esto queda siempre mucho más discreto. Tendría que esconder el cadáver? No creo, seguro que por aquí no es el úncio que aparece. Claro que siempre se puede tirar a alguna alcantarilla... las ratas también tienen sus derechos...

Voy a la casa, debe ser hora de prepararse para pasar el maldito dia.

Realmente, esto es lo que se llama un sueño profundo. Cuando estaba viva no dormia tan bien. en fin... Sergi se ha ido y no tenemos nada que hacer hasta las tantas... esta ropa que llevo es una mierda (y está hecha mierda). Creo que voy a volver a cazar... pero esta vez voy a buscar a alguna tia con ropa maja y de mis medidas...

No recordava com havia arribat fins allí. Però sabia que els altres eren en aquella casa, no gaire lluny. Què estava fent? Sabia que havia passat algun temps desde la baralla, des que vaig veure les meves mans tacades amb la sang que elles mateixes havien fet còrrer, però una boira em cobria el cervell, no recordava què havia fet, com havia arrivat fins allí. Vaig tornar a la casa on haviem passat el dia (com sabia on era aquella casa, com saia que haviem passat allí el dia si no recordava res d'això?). El Sergi era fora, com sempre ocupat en coses que no ens explicava. La Miriam, el Carlos i l'Arnau havien surtit a caçar, però el Jose estava massa malament per fer-ho. La sang ens podia curar, ho recordava... com eren capaços de sortir a caçar altres éssers humans? Espero que, com a mínim, procuressin no matar... aquell ésser m'havia dit que no era precís matar aquells de qui ens alimentem... de qui s'alimentin. Jo no penso prendre part en aquest joc. No vessaré ni una gota de sang per mi. Però el Jose necessitava ajuda. Ja que sabiem que la manera de curar-nos era usar la nostra sang, havia de donar-n'hi de la meva. A més, la que prengués de mi no la prendrà de cap innocent.

Els altres van anar tornant, però faltava la Miriam. Jo volia sortir a cercar-la, intentar esbrinar què li havia passat. A més, la meva família seguien sense contestar el telèfon. Però els altres se'n van riure, i jo sola, realment, no tenia gaire possibilitats de trobar-la. Al final es va fer l'hora d'anar a buscar el Sergi. Sortirem de la casa i enfilarem cap al lloc on haviem quedat, però en passar pe davant d'un kiosc vaig veure a la primera plana la notícia de que haien raptat el meu pare. Vaig dir als altres que ho sentia, que havia d'anar a casa a veure què havia passat. Vaig anar a buscar el cotxe i vaig enfilar cap a casa del pares...

Porqué coño voy a ver la casa de ese industrial secuestrado? A mi qué coño me importa? En fin, ahora ya estoy en el coche y he dicho que iba... no voy a volver atrás... pero vamos a darle caña al acelerador, que esto va más lento que una tortuga coja...

Dios mio! Qué es esto? Nunca había sentido un dolor como este. Parece que me quieran sacar el cerebro por la frente... y veo más lucecitas que en un árbol de Navidad. Oye, oye... yo estaba conduciendo por una carretera, y esto es la calle Fernando. Y menuda tormenta debe estar cayendo, porque se oyen muchos truenos. Porque corre toda esta gente? La madre que... de donde ha salido ESO? Menudo bicho! Ni que hubiera metido en medio del rodaje de un capítulo de Ultramán... aunque esos bichos están muy mal hechos, y este juraría que es real. Más alto que los edificios. Sobre todo, después de que pase, porque de los edificios deja poco... Relámpagos que le salen de los ojos... muy espectacular... menudas explosiones va causando. Realmente, no me extraña que la gente corra... y es que queda poca cosa de los que pisa. Por suerte, parece que no me ha visto. Ahí va, bajando por la Rambla... buena va a dejar la ciudad. Mierda! y buena voy a quedar yo como no controle el coche! Parece que la alucinación ha pasado, pero esa curva se me viene encima! Si al menos no me doliera tanto la jodida cabeza! Mierda!

Bueno, parece que el trompazo no ha sido grave. Al menos, no me he hecho daño... Coño! ´Qué es eso! (si, ya se, es el retrovisor. Anda, que si empiezo a dedicarme a contarme chistes malos a mi misma, voy a acabar mal). Desde cuando tengo yo un ojo en la frente! Y de color rojo! Quien sabe, igual lo pongo de moda... Y ese tio? Claro que si existimos los vampiros, porqué no van a existir los fantasmas... también tiene un ojo en la frente, pero el suyo no es rojo como el mio. Pero qué hace? Me va a meter el jodido dedo en el ojo! Ha desaparecido... no se... quizá intentaba decirme algo con ese gesto... memeces!

Bueno, paere que cuando se cierra el ojo no se ve. Mejor me dejo flequillo, de todas maneras. Voy a ver como está el coche. Mierda! O alguien me ayuda un poco con esa chapa, o la rueda no gira. Bueno, tengo hambre... puedo pedir ayuda y aprovechar para merendar...

Tenía que ser una jodida familia numerosa quien parara para ayudarme. Y encima no me lo han dejado nada bien... mala suerte! ya parará alguien más. Bien! No ha tardado mucho! Gracias por tu sangre, tio! Y por tu coche, de paso... total, ya no lo necesitas. Si te sirve de consuelo, me has gustado mucho más que ese zarrapastroso de ayer. Oh, bueno... no te preocupes por esa fea herida en tu cuello. Total, estas muerto, así que ¿qué más te da? Lástima que no sea como en las películas, con la víctima fundiéndose de placer... es desagradable que la comida grite de esa manera... en fin, no creo que pueda hacer gran cosa al respecto...

Bien. Ya he llegado a la casa del tio ese. Parece que está todo revuelto. No se qué coño estoy buscando aquí. En cualquier caso, por ahí hay algún dinero. Y esto seguro que puede venderse. Bueno, voy a dejarme de gilipolleces y volver con los otros. Arnau me dió un teléfono... bien, quedamos en la puerta del Inferno. Que me vas a traer ropa adecuada? Perfecto, tio! Esto que llevo puesto es una orterada...

No sabia perquè havia anat fins allí, ni perquè l'Arnau insistia en què jo havia dit que em posaria aquella roba. No volia entrar, i encara menys quedar-me a fora, en aquell barri, amb tota aquella mena de gent pel carrer.

Varem entrar a l'Inferno. La gent ens mirava menys del que seria d'esperar. L'encarregat de relacions públiques del local ens va reconèixer com a vampirs i ens va convidar a passar a una sala privada. Una estona més tard, hi varem passar.

Un dels vampirs que hi havia ens va reconèixer: era un dels nostres assaltants de la nit passada. Es va queixar a crits de nosaltres, però li van recordar que allí les baralles eren prohibides i el van fer marxar. Jo hauria volgut marxar abans que trobes gent amb què esperar-nos a la sortida, però em van assegurar que no hi havia perill.

El local es deia Inferno i a Dante li hauria agradat veure'l. Una sala plena de vampirs, amb alguns humans que permetien ser l'aliment dels seus acompañants...

Però, com a mínim, erem entre vampirs i ningú no intentava maatar-nos ni ens exigia explicacions a preguntes ininteligibles per nosaltres...